Najważniejsze źródła, z których czerpię w mojej pracy:
Mindfulness – czyli świadome kierowanie swoją uwagą, a także „bezpośrednie doświadczanie chwili obecnej, bez oceniania”. Jest niezwykłą, a zarazem prostą metodą zmieniającą tryb działania – w którym tak często, zarówno dorośli i dzieci, funkcjonujemy – na tryb bycia. Głównym narzędziem w tej praktyce jest oddech – to on przywraca nasz umysł doobecności w „teraz”.
Mówi się, że mindfulness ma dwa skrzydła: uważność i życzliwość. Uważność pomaga nam powrócić do momentu skupienia umysłu, a życzliwość wytworzyć dostrzeganie dobrych intencji, łagodność i troskę. Możemy je podarować zarówno,i w pierwszej kolejności, samemu sobie (self-compassion, self-care, self-reg), jak i naszemu otoczeniu.
„Miałem wiele problemów w moim życiu, a większość z nich wydarzyła się tylko w mojej głowie”
Nasze umysły mają tendencję do uciekania w przeszłość lub przyszłość, tworzenia różnych historii, najczęściej niekoniecznie przyjemnych. Jednak tym, na co mamy wpływ i czego możemy doświadczyć jest jedynie teraźniejszość. Skupienie na zmysłach, odczuciach, emocjach, nazywanie ich, a przede wszystkim oddechu, zakotwicza nas i przywraca do równowagi.
Coraz większa liczba badań z użyciem obrazowania metodą rezonansu magnetycznego (MRI) sugeruje, że medytacja mindfulness w niezwykły sposób zmienia strukturę i funkcjonowanie mózgu, poprawiając jakość myślenia i czucia. (…) można powiedzieć, że medytacja mindfulness wydaje się przekształcać niektóre z podstawowych dróg neuronowych, zwiększając gęstość i złożoność połączeń w obszarach związanych z umiejętnościami poznawczymi, takimi jak uwaga, samoświadomość i zdolność introspekcji, oraz obszarami emocjonalnymi w zakresie uprzejmości, współczucia i racjonalności.
Thich Nhat Hnan
***
NVC – Nonviolent Communication (Porozumienie bez Przemocy) – „język serca” a także „nasz naturalnie współodczuwający stan, jaki osiągamy, gdy przemoc ustąpiła już z naszego serca”.
Jest sposobem komunikacji, nazywanym komunikacją empatyczną, konstruktywną, opartą na potrzebach. Zakłada, że wszyscy ludzie posiadają takie same potrzeby, różnią się jednak strategią na ich zaspokojenie. Jest klarowną i usystematyzowaną filozofią, dzięki której, krok po kroku, możemy poznawać lepiej nie tylko siebie, ale również innych ludzi, dostrzegając ich i swoje prawdziwe intencje stojące za różnymi strategiami (zachowaniami).
Porozumienie bez Przemocy zaprasza do czułego, wyrozumiałego, empatycznego i uważnego przyglądania się uczuciom, słowom, zachowaniom – bez ocen i klasyfikowania jako „dobre” czy „złe”. Pomaga w budowaniu bardziej świadomej i pełnej miłości relacji ze sobą i innymi.
Obecnie uczestniczę w rocznym studium Porozumienia bez Przemocy.
***
Rodzicielstwo Bliskości
To filozofia budowania więzi między rodzicem i dzieckiem, w której ważne są zaufanie, szczerość, autentyczność, bezpieczeństwo. Rodzic wsłuchuje się w sygnały wysyłane przez dziecko i jest prawdziwie obecny przy nim. Rodzicielstwo bliskości stara się unikać karania, ale także nagradzania (nagrody są drugą stroną tego samego medalu co kary). RB mówi o równej godności każdego człowieka, niezależnie od jego wieku czy doświadczenia. Jest to odmienny od tradycyjnego sposób patrzenia na relację dorosły-dziecko – choć tworzenie relacji opartych na bliskości odnosić można także do relacji dorosłych ludzi. Bycie dla swojego dziecka rodzicem bliskościowym pomaga też nim być dla siebie samej/samego – dla swojego Wewnętrznego Dziecka. Częstym nieporozumieniem jest stwierdzenie, że rodzic wychowujący dzieci w duchu rodzicielstwa bliskości nie ma/nie stawia żadnych granic, a dzieci stają się zagubione i bezradne bez dorosłego przewodnika. W rzeczywistości aby stosować tę filozofię dorosły potrzebuje najpierw zatroszczyć się o siebie, rozpoznać i zadbać o swoje granice i potrzeby – dopiero wówczas będzie mógł w łagodny i uważny sposób opiekować się małym człowiekiem, jego potrzebami, emocjami i trudnościami.